ಹನ್ನೊಂದು ತುಂಬುತ್ತಿರುವ ಹೊತ್ತಿನಲಿ ಒತ್ತರಿಸಿ ಬರುತ್ತಿವೆ ನೆನಪುಗಳು!
Date : 25-07-2010, Sunday | 30 Comments
Death… ಕ್ಯಾನ್ಸರ್‌ನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದ ಆಪಲ್ ಕಂಪನಿಯ ಸ್ಥಾಪಕ, ಮಾಲೀಕ ಸ್ಟೀವ್ ಜಾಬ್ಸ್ ಅವರು ಯಮನ ಮನೆಯ ಕದತಟ್ಟಿ ವಾಪಸ್ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಸಾವನ್ನು “Life’s change agent” ಎಂದು ವರ್ಣಿಸಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬ ಸೈನಿಕನ ಪಾಲಿಗೆ ಸಾವೇ ಪ್ರಾರಬ್ಧ-Death is destiny.
ಎಷ್ಟು ನಿಜ ಅಲ್ವಾ?
ಹಾಗಂತ ಸಾವು ಇಂಥದ್ದೇ ದಿನ, ಕ್ಷಣ, ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಊಹಿಸುವುದಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ? ಬರುವ ಮುನ್ನ ಅದೇನಾದರೂ ಮುನ್ಸೂಚನೆ ಕೊಡುತ್ತದಾ? ಈ ಕೆಳಗಿನ ಪತ್ರವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಓದಿ…
“ಆತ್ಮೀಯ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮಾ,
ಈ ಪತ್ರ ನಿಮ್ಮ ಕೈ ಸೇರುವ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಸರೆಯ ಆತಿಥ್ಯ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. ಹಾಗೆಂದು ನನಗೆ ಯಾವ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪವೂ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮನುಷ್ಯನಾಗಿ ಜನ್ಮವೆತ್ತಿದರೂ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯನ್ನೇ ಸೇರುತ್ತೇನೆ, ಈ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತೇನೆ. ನಿಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ, ಇಂಡಿಯನ್ ಆರ್ಮಿ ನಿಮ್ಮ ಸುಂದರ ನಾಳೆಗಳ ಸುರಕ್ಷತೆಗಾಗಿ ಎಲ್ಲಿ ಹೋರಾಡಿತೋ ಆ ಜಾಗವನ್ನೊಮ್ಮೆ ದಯವಿಟ್ಟು ನೋಡಿ ಬನ್ನಿ. ಸಮವಸ್ತ್ರ ತೊಟ್ಟ ಸೈನಿಕನ ತ್ಯಾಗವನ್ನು ಎಂದೂ ಮರೆಯಬೇಡಿ. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಭಾವಚಿತ್ರವನ್ನು ಕರ್ಣಿ ಮಾತಾ ಮಂದಿರದಲ್ಲಿಡುತ್ತೀರೆಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಅಪ್ಪಾ, ನೀವು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಲೇಬೇಕು. ಅಮ್ಮಾ, ನೀನೂ ಕೂಡ.. ನಾನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನೂ ಮನ್ನಿಸು. ಸರಿ… ನಮ್ಮ ಸೇನಾ ತುಕಡಿಯನ್ನು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ ಬಂತು. ನಮ್ಮ ತುಕಡಿಯಲ್ಲಿ 12 ಯುವಕರಿದ್ದೇವೆ-Dirty Dozen!
ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ.
ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್”
ಒಬ್ಬ ತಂದೆಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬರಬಹುದಾದ ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖಕರ ದಿನವೆಂದರೆ ತನ್ನ ಮಗನ ಚಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡುವ ಸಂದರ್ಭ ಎಂದಿದ್ದರು ದಿವಂಗತ ಪ್ರಮೋದ್ ಮಹಾಜನ್. ಅಂದು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್, ತನ್ನ ಅಪ್ಪನನ್ನು ದುಃಖದ ಮಡುವಿಗೆ ದೂಡಲು ಸಿದ್ಧನಾಗಿಯೇ ಹೊರಟಿದ್ದನೇನೋ! 1999, ಮೇ-ಜೂನ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಕಾರ್ಗಿಲ್‌ನ ಪರ್ವತ ಶ್ರೇಣಿಗಳ ತುತ್ತ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಬಂಕರ್ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಲು ಹೊರಟಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಸೈನಿಕರು, ಸೇನಾಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ತಾವು ವಾಪಸ್ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಸತ್ಯಸಂಗತಿ ತಿಳಿದೇ ಅಂಥದ್ದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದರು. ಅಂತಹವ ರಲ್ಲಿ 22 ವರ್ಷದ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್ ಕೂಡ ಒಬ್ಬ. ಅವನದ್ದು ಸೇನಾ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಹೊಂದಿದ್ದ ಕುಟುಂಬ. ಅಪ್ಪ, ಅಜ್ಜ, ಮುತ್ತಜ್ಜ ಎಲ್ಲರೂ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆ ಸೇರಿ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದವರೇ. ವಿಜಯಂತ್ ಆ ಸೇನಾ ಪರಂಪರೆಯ ದೀವಿಗೆಯನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದನಷ್ಟೇ. ಆತನ ತಾತ ಡಾ. ಕರ್ತಾ ರಾಮ್ ಥಾಪರ್ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಆಗಿದ್ದರು. ಅಜ್ಜ ಜೆ.ಎಸ್. ಥಾಪರ್ 15 ವರ್ಷ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು. ಅವರ ಕೊನೆಯ ಪೋಸ್ಟಿಂಗ್ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರವಾಗಿತ್ತು. ಮೊಮ್ಮಗನನ್ನು ಸೇನೆಗೆ ಸೇರುವಂತೆ ಹುರಿದುಂಬಿಸಿದ್ದೇ ಅವರು. ವಿಜಯಂತ್‌ನ ತಂದೆ ವಿ.ಎನ್. ಥಾಪರ್ ಕರ್ನಲ್ ಆಗಿದ್ದರು. 1958ರಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಡಿಫೆನ್ಸ್ ಅಕಾಡೆಮಿ ಸೇರಿದ ಅವರು, 1962ರಲ್ಲಿ ಮರಾಠ ಕಾಲ್ದಳಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗಿದ್ದರು. ಚೀನಾ ಯುದ್ಧ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ವಿಮೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡಿದ್ದರು. ‘೧೪ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರ್ ರೈಫಲ್ಸ್’ ತುಕಡಿಯನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದ್ದರು. ಮೂವತ್ತೇಳು ವರ್ಷ ಸೇವೆಯ ನಂತರ 1999ರಲ್ಲಿ ನಿವೃತ್ತರಾದರು.
ಮಗ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯನ್ನು ಸೇರಿ ಕೊಂಡಿದ್ದೂ ಅದೇ ವರ್ಷ.
ಆತ ಜನಿಸಿದ್ದು 1977, ಡಿಸೆಂಬರ್ 26ರಂದು. ಸೇನೆಯನ್ನು ಸೇರಬೇಕೆಂಬ ತುಡಿತ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಆತನ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಟಿಕೆಗಳು ಗನ್‌ಗಳಾಗಿದ್ದವು! ಅಪ್ಪನ ಮಿಲಿಟರಿ ಕ್ಯಾಪ್, ದಂಡ ಹಿಡಿದು ಅಧಿಕಾರಿಯಂತೆ ಮನೆ ತುಂಬ ವಾಕ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಹೊಸದಿಲ್ಲಿಯ ದೌಲಾ ಕುಂವಾನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಸೇನಾ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತ ವಿಜಯಂತ್, ಡೆಹ್ರಾಡೂನ್‌ನಲ್ಲಿನ ಇಂಡಿಯನ್ ಮಿಲಿಟರಿ ಅಕಾಡೆಮಿಗೆ ಆಯ್ಕೆಯಾದ. 1998, ಡಿಸೆಂಬರ್ 12ರಂದು ಸೇನೆಗೆ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾದ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್‌ಗೆ, ‘2 ರಜಪೂತ್ ರೈಫಲ್ಸ್’ನಂತಹ ಲೆಜೆಂಡರಿ ಸೇನಾ ತುಕಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಅವಕಾಶ ದೊರೆಯಿತು. ಗ್ವಾಲಿಯರ್ ಆತನ ಮೊದಲ ಪೋಸ್ಟಿಂಗ್. ಆದರೆ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರಕ್ಕೆ ತೆರಳಬೇಕಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿನ ಕುಪ್ವಾರದಲ್ಲಿ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯನ್ನು ಮಟ್ಟಹಾಕುವ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ. ಎರಡು ಎನ್‌ಕೌಂಟರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾದ. ಈ ಮಧ್ಯೆ, ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ಕಾರ್ಗಿಲ್‌ನ ಪರ್ವತ ತುದಿಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿರುವ ವಿಚಾರ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂತು. ಪ್ರಧಾನಿ ವಾಜಪೇಯಿಯವರು ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಆದೇಶ ನೀಡಿದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಮೂಲೋತ್ಪಾಟನೆ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವಾಗಲೇ ಡ್ರಾಸ್ ಸೆಕ್ಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಬರುವ ತೋಲೋಲಿಂಗ್, ಟೈಗರ್ ಹಿಲ್ಸ್ ಹಾಗೂ ಅದರ ಸುತ್ತಲಿನ ಬೆಟ್ಟಗಳಿಂದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರನ್ನು ಖಾಲಿ ಮಾಡಿಸಬೇಕೆಂದು ‘೨ ರಜಪೂತ್ ರೈಫಲ್ಸ್’ಗೆ ಆದೇಶ ಬಂತು.
ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲೇ ಅತ್ಯಂತ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಕದನವೆಂದರೆ ತೋಲೋಲಿಂಗ್‌ನ ಮರುವಶ!
ಶ್ರೀನಗರ ಹಾಗೂ ಲೆಹ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿಗೆ ಬೆನ್ನು ಮಾಡಿ ಆಸೀನವಾಗಿರುವ ತೋಲೋಲಿಂಗ್, ಬಹುಮುಖ್ಯ ಸಂಪರ್ಕ ಸ್ಥಳ. ನಮ್ಮ ಸೈನಿಕರು ಕಡಿದಾದ ಬೆಟ್ಟವನ್ನೇರಿ ಶತ್ರು ನಾಶ ಮಾಡಬೇಕು. ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವ ಶತ್ರುವಿಗೆ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕುರಿಗಳಂತೆ ಹೊಡೆದುರುಳಿಸುವ ಸುವರ್ಣಾವಕಾಶ. ಜತೆಗೆ ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ಜಾಮರ್‌ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ನಮ್ಮ ಸೈನಿಕರ ರೇಡಿಯೋ ಸಂದೇಶಗಳನ್ನು ತಡೆದು ಕದ್ದಾಲಿಕೆ ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು, ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಮೊದಲೇ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿ ‘2 ರಜಪೂತ್ ರೈಫಲ್ಸ್’ನ ಕಮಾಂಡಿಂಗ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಕರ್ನಲ್ ಎಂ.ಬಿ. ರವೀಂದ್ರನಾಥ್ ಹಾಗೂ ಅವರ ಡೆಪ್ಯುಟಿ ಪದ್ಮಪಾಣಿ ಆಚಾರ್ಯ ಅವರಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಅಪಾಯವೇ ಎದುರಿಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಕೆಲವರು ಅಪಾಯದಂತೆ ಕಂಡರೆ, ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್‌ಗೆ ಅದೊಂದು ದೇವರೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಅವಕಾಶವೆನಿಸಿತು. ಈ ಮಧ್ಯೆ, ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯೇನೋ ಆರಂಭವಾಯಿತು, ಆದರೆ ಶತ್ರುವನ್ನು ಸದೆಬಡಿಯುವುದು ತೀರಾ ಕಷ್ಟವೆನಿಸತೊಡಗಿತು. 1999, ಜೂನ್ 12ರಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿನ ಯಶಸ್ಸು ದೊರೆಯಿತು. ಮೇಜರ್ ಮೋಹಿತ್ ಸಕ್ಸೇನಾ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ದಾಳಿ ನಡೆಯಿತಾದರೂ ಜೂನ್ 12ರ ರಾತ್ರಿಯ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ನೇತೃತ್ವವನ್ನು ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್ ಮುಂದಾಳತ್ವದ ತಂಡಕ್ಕೆ ವಹಿಸಲಾಯಿತು. ತೋಲೋಲಿಂಗ್ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅತ್ಯಂತ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಸ್ಥಳವೆಂದರೆ ‘ಬರ್ಬಾದ್ ಬಂಕರ್’. ಅದನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ಥಾಪರ್ ನೇತೃತ್ವದ ಸೈನಿಕರು ಮುಂದಿನ ಹಾದಿಯನ್ನು ಸುಗಮಗೊಳಿಸಿದರು.
ಜೂನ್ 13, ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ 4.10 ನಿಮಿಷ.
ಕರ್ನಲ್ ರವೀಂದ್ರನಾಥ್ ಅವರಿಂದ ರೇಡಿಯೋ ಸಂದೇಶ ಬಂತು. ಅಲ್ಲಿಂದ 20 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ ಮೇಜರ್ ಜನರಲ್ ಮೋಹಿಂದರ್ ಪುರಿ ಅತ್ತ ಕಡೆ ಇದ್ದರು. ‘ಸರ್, ನಾನು ತೋಲೋಲಿಂಗ್‌ನ ಮೇಲಿದ್ದೇನೆ’! ಈ ಒಂದು ಸಂದೇಶ ನಮ್ಮ ಸೇನೆ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಸುಮಾರು 3 ವಾರಗಳ ಕಾಲ ನಮ್ಮ ಸೈನಿಕರು ಹಗಲಿರುಳು ಶ್ರಮಪಟ್ಟಿದ್ದರು. ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲೇ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಕದನವೇ ತೋಲೋಲಿಂಗ್ ಮರುವಶ. ಈ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 100 ಸೈನಿಕರು ಹುತಾತ್ಮರಾದರು. ಕೊನೆಯ ದಿನದ ದಾಳಿಯೊಂದರಲ್ಲೇ 23 ಸೈನಿಕರು ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಮರುವಶದ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿದ ಸೇನಾ ಜನರಲ್ ವೇದ್ ಪ್ರಕಾಶ್ ಮಲ್ಲಿಕ್, “Well-done” ಎಂದು ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಸೂಚಿಸಿದರು. ಆ ವೇಳೆಗಾಗಲೇ ಮೇಜರ್ ರಾಜೇಶ್ ಅಧಿಕಾರಿ, ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿವೇಕ್ ಗುಪ್ತಾ, ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಕರ್ನಲ್ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಂತಹ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಪುತ್ರರನ್ನು ಈ ದೇಶ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ತೋಲೋಲಿಂಗ್ ವಶದ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ‘ತ್ರಿ ಪಿಂಪಲ್ಸ್’ ಎಂಬ ಪರ್ವತವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಲಸ ಕರ್ನಲ್ ಪದ್ಮಪಾಣಿ ಆಚಾರ್ಯ ನೇತೃತ್ವದ ತುಕಡಿಗೆ ವಹಿಸಲಾಯಿತು. ಆಚಾರ್ಯ ಅವರ ಡೆಪ್ಯುಟಿ ಮತ್ತಾರೂ ಅಲ್ಲ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್. ಇಪ್ಪತ್ತೆರಡು ವರ್ಷದ ಆತ, ತೋಲೋಲಿಂಗ್ ಪರ್ವತ ವಶದ ಖುಷಿಯಲ್ಲೇ ತೇಲಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಹೊಸ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ಅರಸಿಕೊಂಡು ಬಂತು. ‘ತ್ರೀ ಪಿಂಪಲ್ಸ್’ ಶಿಖರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ತೆರಳುವ ಮುನ್ನ, ಅಂದರೆ ಜೂನ್ 13ರಂದು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದ.
ಅಮ್ಮ ತೃಪ್ತಾ ಅವರು ಮಗನ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಆಲಿಸಿದ್ದು ಅದೇ ಕಡೇ ಬಾರಿ!
“ಅಮ್ಮಾ ನಾವು ತೋಲೋಲಿಂಗ್ ಪರ್ವತವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿ ಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಕ್ಲಿಪ್ಪಿಂಗ್‌ಗಳನ್ನು ಕಟ್ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿರು, ಪ್ಲೀಸ್…” ಎಂದು ಫೋನನ್ನೇನೋ ಕೆಳಗಿಟ್ಟ. ಆದರೆ ಆ ಕರೆಯ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ‘ತಾನು ವಾಪಸ್ ಬರುವುದಿಲ್ಲ… ಈ ಪತ್ರ ನಿಮ್ಮ ಕೈ ಸೇರುವ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಸರೆಯ ಆತಿಥ್ಯ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ…’ ಎಂಬ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಹೊತ್ತ ಪತ್ರವನ್ನೂ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ! ಬಹುಶಃ ಸಾವು ತನ್ನ ಆಗಮನದ ಬಗ್ಗೆ ಆತನಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಸೂಚನೆ ನೀಡಿತ್ತೇನೋ. After all, death is a part of the soldier’s destiny.
ಅದು ಅತಿವೃಷ್ಟಿಯಿರಲಿ, ಅನಾವೃಷ್ಟಿಯಾಗಿರಲಿ, ಕೊಲೆಯಿರಲಿ, ಕದನವಾಗಿರಲಿ ನಿರ್ಭಾವುಕರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಾದವರು ಪತ್ರಕರ್ತರು. ಅಂತಹ ಪತ್ರಕರ್ತರೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೆಲವು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಕ್ಷಣಗಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಸಾವಿಗೆ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸಿದ ಸಂದರ್ಭಗಳಿವೆ. ‘ಇಂಡಿಯಾ ಟುಡೆ’ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರ್ ದಿಲೀಪ್ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿ ಅವರಿಗೆ ತೋಲೋಲಿಂಗ್ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ವೇಳೆ ಕರ್ನಲ್ ಪದ್ಮಪಾಣಿ ಆಚಾರ್ಯ ಹಾಗೂ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್ ಜತೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಮಯ ಕಳೆಯುವ ಅವಕಾಶ ದೊರೆತಿತ್ತು. ರಣರಂಗದಲ್ಲಿರುವ ಸೈನಿಕರು, ಸೇನಾಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸಬೇಕೆಂದರೂ ಫೋನ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ-ತಂಗಿಗೆ, ಪತ್ನಿಗೆ ಅಥವಾ ಅಮ್ಮ-ಅಪ್ಪನಿಗೆ ನಾನು ಸುರಕ್ಷಿತನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ವಾಪಸ್ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ತಿಳಿಸಿ ಎಂದು ಪತ್ರಕರ್ತರ ಮೂಲಕ ಸಂದೇಶ ರವಾನಿಸುವುದುಂಟು. ಅವತ್ತು ಕರ್ನಲ್ ಆಚಾರ್ಯ ಮಾತಿಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು… “ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಚಾರುಲತಾ ಒಂದು ಪಂಥ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿರುವುದು ಗಂಡು ಮಗು ಎಂದು ಆಕೆ ಹೇಳಿದಳು, ಇಲ್ಲಾ ಅದು ಹೆಣ್ಣು ಮಗು ಎಂದು ನಾನಂದೆ. ಅಲ್ಟ್ರಾಸೌಂಡ್ ಸ್ಕ್ಯಾನಿಂಗ್ ಮಾಡಿಸಿದಾಗ ಗಂಡು ಮಗು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಬರುವ ಆಗಸ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೆರಿಗೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಯುದ್ಧದಿಂದ ವಾಪಸ್ಸಾದ ಕೂಡಲೇ ಪಂಥದ ಒಪ್ಪಂದದಂತೆ ನೆಕ್‌ಲೆಸ್ ಕೊಡಿಸುತ್ತೇನೆ. ಹಾಗಂತ ಆಕೆಗೆ ಹೇಳಿ…” ಎಂದು ಮನವಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. “ನಾನು ಸುರಕ್ಷಿತನಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರಿಗೂ ಹೇಳಿ” ಎಂದು ಥಾಪರ್ ಕೂಡ ಕೇಳಿಕೊಂಡ. ದಿಲ್ಲಿಗೆ ವಾಪಸ್ಸಾದ ಮೇಲೆ, ಹೈದರಾಬಾದ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಆಚಾರ್ಯ ಅವರ ಪತ್ನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿ, ಗಂಡನ ಭರವಸೆಯ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿಸಿದರು. ತದನಂತರ ದಿಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್‌ನ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ, “ನಿಮ್ಮ ಮಗ ಕ್ಷೇಮವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಸದ್ಯದಲ್ಲೇ ವಾಪಸ್ ಬರುತ್ತಾನಂತೆ” ಎಂದರು. ಮುಂದುವರಿದು, ‘ಅವನು ನಿಜಕ್ಕೂ ಧೈರ್ಯವಂತ..’ ಎಂದರು. ಎರಡು ದಿನಗಳ ನಂತರ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್ ಅಮ್ಮ ತೃಪ್ತಾ ಅವರೇ ದಿಲೀಪ್ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿಯವರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದರು!
“ನನ್ನ ಮಗ ಖಂಡಿತ ಧೈರ್ಯವಂತನೇ… ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, he is no more”!!
ಅದರ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ಕರ್ನಲ್ ಪದ್ಮಪಾಣಿ ಆಚಾರ್ಯ ಅವರೂ ಹುತಾತ್ಮರಾಗಿರುವ ಸುದ್ದಿ ಸಿಡಿಲಿನಂತೆ ಬಂದಪ್ಪಳಿಸಿತು. 1999, ಜೂನ್ 28ರ ರಾತ್ರಿ 8 ಗಂಟೆಗೆ ತ್ರೀ ಪಿಂಪಲ್ಸ್ ಶಿಖರವನ್ನು ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೊರಟ ಆಚಾರ್ಯ ಹಾಗೂ ಥಾಪರ್ ನೇತೃತ್ವದ ತುಕಡಿ, ಇನ್ನೇನು ವಿಜಯ ಪತಾಕೆ ಹಾರಿಸಬೇಕು ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆಚಾರ್ಯ ಬಲಿಯಾದರು. ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದು ಶತ್ರುಗಳತ್ತ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿದ ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್‌ನ ತಲೆಯನ್ನು ಗುಂಡೊಂದು ಸೀಳಿಕೊಂಡು ಹೋಯಿತು. ಬೆಳಗಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಪರ್ವತವೇನೋ ವಶವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆಚಾರ್ಯ ಹಾಗೂ ಥಾಪರ್ ಅಗಲಿದ್ದರು. ಅವತ್ತು ವಿಜಯಂತ್ ಥಾಪರ್ ಹುತಾತ್ಮನಾದಾಗ “ನನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಒಂದೇ ಕೊರಗೆಂದರೆ ಸೇನೆ ಸೇರಿ ದೇಶ ಸೇವೆ ಮಾಡುವ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಇನ್ನು ಯಾರೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ…” ಎಂದು ಆತನ ತಂದೆ ಕರ್ನಲ್ ವಿ.ಎನ್. ಥಾಪರ್ ದುಃಖಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಒಬ್ಬ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗೆ ದೇವರು ಕೊಡಬಹುದಾದ ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರ ಶಿಕ್ಷೆಯೆಂದರೆ ಅವರು ಬದುಕಿರುವಾಗಲೇ ಕರುಳ ಕುಡಿಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುವುದು. ಆದರೆ ಸಾವೆಂಬುದು ಎದುರಿಗೆ ನಿಂತಿದೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದೇಶ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವ ಲಕ್ಷಾಂತರ ತಂದೆ-ತಾಯಂದಿರ ನಿಸ್ವಾರ್ಥತೆಗೆ, ದೇಶಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ಯಾವ ರೀತಿ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳುವುದು?! ಒಂದು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅಂದು 527 ಸೈನಿಕರು ತಮ್ಮ ಜೀವವನ್ನೇ ಬಲಿ ಕೊಟ್ಟರು. 1363 ಸೈನಿಕರು ಊನಗೊಂಡರು, ಅಂಗಾಂಗ ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಮೇಜರ್ ಪದ್ಮಪಾಣಿ ಆಚಾರ್ಯ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ ಅವರ ಪತ್ನಿಯ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಚೊಚ್ಚಲ ಮಗು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು, ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಕ್ರಂ ಬಾತ್ರಾ ಮಡಿದಾಗ ಅವರ ಭಾವಿ ಪತ್ನಿ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ತಯಾರಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಳು, ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಹನೀಫುದ್ದೀನ್ ಹುತಾತ್ಮನಾಗುವುದರೊಂದಿಗೆ ಆತನ ವಿಧವೆ ತಾಯಿ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬ ಮಗನನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡಳು, ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಕೆ. ಕ್ಲಿಫೋರ್ಡ್ ನೊಂಗ್ರುಮ್ ಮಡಿದಾಗ ಒಂದಿಡೀ ಮೇಘಾಲಯ ರಾಜ್ಯವೇ ಕಣ್ಣೀರ ಕಡಲಾಗಿತ್ತು. ಏಕೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆಯೆಂದರೆ ಈಗ ಕಾಶ್ಮೀರ ಮತ್ತೆ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯುತ್ತಿದೆ. ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ… ನೋಡಿ, ಆ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಷ್ಟಪಡಬೇಕಾ, ಇನ್ನೆಷ್ಟು ವರ್ಷ ಹೋರಾಡಬೇಕು, ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವುದೇ ಒಳಿತು ಎಂಬ ಸಿನಿಕತನ ಮನದೊಳಗೆ ಸುಳಿಯುವ ಅಪಾಯವಿದೆ. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಆದರೆ ಇವರೆಲ್ಲರ ಬಲಿದಾನಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯೇನು?
ಜುಲೈ 26-ಕಾರ್ಗಿಲ್ ವಿಜಯ ದಿನ. ಇಡೀ ಭಾರತವನ್ನೇ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಒಂದು ಮಾಡಿದ ಆ ಕದನ ನಡೆದು ಹತ್ತು ವರ್ಷ ಕಳೆದು ಹನ್ನೊಂದನೇ ವಾರ್ಷಿಕ ವಿಜಯ ದಿನ ಆಗಮಿಸಿದೆ.
Lest We Forget…..
Previous
very very nice and touching article
atlast………. after a long time we got an article by “pratap simha-the great fire brand” which
has sentimental touch more than scolding or like angry young man type.,,,,
this article is superb
even i have a friend whose father died at jammu near border slightly. before kargil,
at that time my friend was just 5th std..
the strange thing is “there father’s family side people r just willing to money and nothing else..
so when there was an issue of there property matter.. her father’s mother and brothers removed
their name from property papers …coz they believed that army will pay lot more to them , so they
don’t need money… for that thing my friend’s mother got angry and said that they dont want
property but removing there name means they are no more.
so asked “why they did so”..
it hurted them a lot
and for bad luck after that issue after some years they died.
and recently on august – 15 2009, st govt announced 3 lakhs to shaheed’s wife and 2 lakhs to
shaheed’s mother. at that time uncle’s mother and there brothers came there to collect that amount.
how mean……..
i think this quota system is giving to lower caste people and which leads to again castism. but
those are no way lower income people.. but its better to give more quota to children of military
people.
and if we have there family members nearby us , we should help them whenever they are in need
HUM LOGON KI SURAKSHA KE LIYE JO LOG BORDER PE LADTE HAI AUR KHUD APNE FAMILY KI PARWAH BHI NA
KARTE HUVE SHAHEED HO JAATE HAI,,
UNKE LIYE AUR UNKI FAMILY KE LIYE HUM ITNA TA KAR HI SAKTE HAIN….
HAI NAA????
These martyrs will always be in our minds and hearts. They are real heroes and we live a safe life because of them. I bow my head before them and I am always thankful to them.
really we are the luckyest citizens for having this kind of great soldgers….. we should be thakful to them…..
Thank you, Pratap.
Awesome article Pratap….
Thank you pratap bhaiyya for reminding us all of the sacrifices of these brave martyrs….jai hind
Awesome!!!
lets salute to our real heroes……
ಧನà³à²¯à²µà²¾à²¦à²—ಳ೅.
Awesome….no more words to describe…lets salute our indian army….
Pratap a very good Article . But please dont state the people who plotted the Kargil were terrorists like how Indian government and world was percieved.
All the so called terrorists were Pakistan Soldiers were just cowards who never want to come for a full fledged war but just want to plot such things against our country .. And our country does not have leaders with balls of stells who can go ahead announce a war against this enemy after all the troubles .
Saluting indian Army
really awesome……this shows that the Indian soldier is a remarkable human being: spiritually evolved, mentally stoic and sharp, physically hardy and skilled. whenever well led, he has given everything he is capable of. however, that for every single brave deed noticed and recognized, there are many that go unnoticed in the fog of war. To those unnoticed deeds and to the gallant men who performed them, i offer my sincere apologies………..jai hind…thank you pratap for this awesome article.
à²à³à²°à²·à³à²Ÿ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರà³à²—ಳ ಬಗà³à²—ೆ ಬರೆದೂ ಬರೆದೂ ಸà³à²¸à³à²¤à²¾à²—à³à²¤à³à²¤à²¿à²°à³à²µ ಈಗಿನ ಮಾಧà³à²¯à²®à²¦à²µà²° ನಡà³à²µà³†, ದೇಶಕà³à²•à²¾à²—ಿ ಪà³à²°à²¾à²£à²¤à³†à²¤à³à²¤ ವೀರ ಸೈನಿಕರ ಬಗà³à²—ೆಯೂ ಬರೆಯà³à²µ ಇಂಥ ಬರಹಗಾರನ ಬಗà³à²—ೆ ಈ ಮಾಜೀ ವಾಯà³à²¸à³ˆà²¨à²¿à²•à²¨à²¿à²—ೆ ಹೆಮà³à²®à³† ಎನಿಸà³à²¤à³à²¤à²¿à²¦à³†.
ಪà³à²°à²¤à²¾à²ªà³, ನನಗೆ ಇಷà³à²Ÿà²µà²¾à²¦ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ತಾವೠಯಾವà³à²¦à³‡ ವಿಷಯದ ಬಗà³à²—ೆಯಾದರೂ ಧೈರà³à²¯à²¦à²¿à²‚ದ ಬರೆದೠಯಶಸà³à²µà²¿à²¯à²¾à²—à³à²¤à³à²¤à²¿à²°à³à²µà³à²¦à³. ಪತà³à²°à²¿à²•à³‹à²¦à³à²¯à²®à²¦à²²à³à²²à²¿ ತಮà³à²®à²¦à³‡ ಆದ ವಿಷಯಗಲನà³à²¨à³ ಆರಿಸಿಕೊಂಡೠಬರೆಯà³à²µà²µà²°à³ ಹೆಚà³à²šà³. ಅಂಥವರ ನಡà³à²µà³† à²à²¿à²¨à³à²¨à²°à²¾à²—ಿ ಎದà³à²¦à³à²•à²¾à²£à³à²µà²µà²°à³ ನೀವà³.
ನನಗೆ ಇಂಡಿಯಾ ಟà³à²¡à³‡à²¯ ದಿಲೀಪೠಬಾಬೠಅನà³à²¨à³à²µ ಅಂಕಣಕಾರನ ನೆನಪಾಗà³à²¤à³à²¤à²¦à³†. ಇಂದೠಕà³à²°à²¿à²•à³†à²Ÿà³ ಆಟದ ಬಗà³à²—ೆ ಬರೆದರೆ, ನಾಳೆ ಹಣಕಾಸಿನ ವà³à²¯à²µà²¹à²¾à²°à²¦ ಬಗà³à²—ೆ ಬರೆವವರà³, ನಾಡಿದà³à²¦à³ ಸಿನಿಮಾ ರಂಗದ ಬಗà³à²—ೆಯೂ ಅಷà³à²Ÿà³‡ ಸಫಲತೆಯೊಂದಿಗೆ ಬರೆಯà³à²µà²µà²°à³. ಶà³à²à²®à²¸à³à²¤à³.
The soldiers always fascinated me .I had the feeling that there are soldiers inside the country who works to protect the nation’s health in internal affairs neglecting their needs. Not true always. However it was nice article.
Superb article.lets salute our indian army for their sacrifice and patriotism.
great as usual. Bloody Congress did not bother to celebrate ”Vijay Divas” properly.
THE UGLY AND HIDDEN SIDE OF NEHRU FAMILY
*GHIYASUDDIN GHAZI (Name changed to GANGA DHAR to
escape British army). His son was
MOTI LAL NEHRU
___________________________________________
* MOTILAL married and his first wife and son died
at childbirth.
* MOTILAL and his second wife THUSSU (name changed
to SWAROOP RANI) had three children.
* THUSSU with MOBARAK ALI (Motilal’s Boss) was the
first son JAWAHAR LAL NEHRU (he was circumcised).
* MOTILAL AND THUSSU had two daughters by name NAN
(also called Vijaya Lakshmi) & KRISHNA
MOTILAL had also two bastard sons out of Muslim
women by name SHEIK ABDULLA & SYED HUSSAIN
__________________________________________________
* VIJAYA LAKSHMI eloped with SYED HUSSAIN (half
brother and sister) and had a girl CHANDRALEKHA
* VIJAYALAKSHMI MARRIED R.S. PANDIT and had two
more girls NAYANTARA & RITA
* JAWAHARLAL NEHRU married KAMALA KAUL (marriage
never consummated)
* JAWAHARLAL had an affair with SHRADDHA MATA
(assumed name) and had a son given away to an
orphanage in BANGALORE
* JAWAHARLAL had an affair with LADY MOUNTBATTEN
but no children.
* JAWAHARLAL HAD MANY AFFAIRS and in the end died
of SYPHILIS
* KAMALA KAUL had an affair with MANZUR ALI (who is
son of Mobarak Ali who fathered Nehru also) and
their daughter is INDIRA PRIYADARSINI NEHRU
* KAMALA KAUL had an affair with FEROZ KHAN (son of
Nawab Khan who supplied liquor to their house)
but no children
*INDIRA was found in the bed with her GERMAN
TEACHER at Shantiniketan
*INDIRA PRIYADARSINI nikhahed as per Islamic rites
FEROZ KHAN after converting herself to Islam. Her
new name was MAIMUNA BEGUM and both had changed
their name to fool the public of India on the
advice of Gandhiji by an affidavit in a court to
INDIRA GANDHI and FEROZ GANDHI
*INDIRA and FEROZ had one son by name RAJIV GANDHI
(as per Islamic rites he was circumcised)
*INDIRA had an affair with MOHAMMED YOUNUS and had
a second son SANJIV GANDHI (later the name
changed to SANJAY GANDHI to escape prosecution in
UK for car theft. He was circumcised as per
Islamic rites)
*FEROZ had an affair with MEHMUNA SULTANA
_______________________________________________
*RAJIV GANDHI converted to a Christian Catholic
and changed the name to ROBERTO and married the
Italian Catholic Christian by name SONIA MAINO
****(Sonia Maino was on the pay roll of KGB, the
Russian spy agency which presented her in front
of Rajiv Gandhi)*** and had one daughter and one son
by name BIANKA and RAUL. For the Indian public
these names are presented as PRIYANKA and RAHUL.
INTERESTING HISTORY!
At the very beginning of his book, “The Nehru Dynasty”, K.N.Rao mentions the names of Jawaharlal’s father and grandfather.
Jawahar Lal’s father was believed to be Motilal and Motilal’s father was one Gangadhar Nehru.
And we all know that Jawaharlal’s only daughter was Indira Priyadarshini Nehru; Kamala Nehru was her mother, who died in Switzerland of tuberculosis.
She was totally against Indira’s proposed marriage with Feroze.
Why? No one tells us that!
Now, who is this Feroze?
We are told by many that he was the son of the family grocer.
The grocer supplied wines,etc. to Anand Bhavan (previously known as Ishrat Manzil)
What was the family grocer’s name?
One frequently hears that Rajiv Gandhi’s grandfather was Pandit Nehru.
But then we all know that everyone has two grandfathers, the paternal and the maternal grandfathers.
In fact, the paternal grandfather is deemed to be the more important grandfather in most societies.
Why is it then, no where, we find Rajiv Gandhi’s paternal grandfather’s name?
It appears that the reason is simply this. Rajiv Gandhi’s paternal grandfather was a Muslim gentleman from the Junagadh area of Gujarat.
This Muslim grocer by the name of Nawab Khan, had married a Parsi woman after converting her to Islam.
This is the source where from the myth of Rajiv being a Parsi was derived.
Rajiv’s father Feroze, was Feroze Khan before he married Indira, against Kamala Nehru’s wishes.
Feroze’s mother’s family name was Ghandy, often associated with Parsis and this was changed to Gandhi,sometime before his wedding with Indira, by an affidavit.
The fact of the matter is that (and this fact can be found in many writings) Indira was very lonely. Chased out of the ShantiniketanUniversity by Guru Dev Rabindranath himself for misdemeanor, the lonely girl was all by herself,
while father Jawahar was busy with politics, pretty women and illicit sex;
the mother was in hospital.
Feroze Khan, the grocer’s son was then in England and he was quite sympathetic to Indira and soon enough she changed her religion, became a Muslim woman and married Feroze Khan in a London mosque.
Nehru was not happy; Kamala was dead already or dying. The news of this marriage eventually reached Mohandas Karamchand Gandhi (better known as Mahatma Gandhi).
Gandhi urgently called Nehru and practically ordered him to ask the young man to change his name from Khan to Gandhi. It had nothing to do with change of religion, from Islam to Hinduism for instance.
It was just a case of a change of name by an affidavit. And so Feroze Khan became Feroze Gandhi.
The surprising thing is that the apostle of truth, the old man soon to be declared India’s Mahatma and the ‘Father of the Nation’ didn’t mention this game of his in the famous book, ‘My Experiments with Truth’. Why?
When they returned to India, a mock ‘Vedic marriage’ was instituted for public consumption.
On this subject,writes M.O. Mathai (a longtime Private Secretary of Nehru) in his renowned (but now suppressed by the GOI! ) ‘Reminiscences of the Nehru Age’ on page94, second paragraph: “For some inexplicable reason, Nehru allowed the marriage to be performed according to Vedic rites in 1942. An inter-religious and inter-caste marriage under Vedic rites at that time was not valid in law. To be legal, it had to be a civil marriage.”
It’s a known fact that after Rajiv’s birth Indira and Feroze lived separately, but they were not divorced.
Feroze used to harass Nehru frequently for money and also interfere in Nehru’s political activities. Nehru got fed up and left instructions not to allow him into the Prime Minister’s residence Trimurthi Bhavan.
Mathai writes that the death of Feroze came as a relief to Nehru and Indira. The death of Feroze in 1960 before he could consolidate his own political forces, is itself a mystery. Feroze had even planned to remarry.
Those who try to keep tabs on our leaders in spite of all the suppressions and deliberate misinformation, are aware of the fact that the second son of Indira (or Mrs.Feroze Khan) known as Sanjay Gandhi was not the son of Feroze.
He was the son of another Muslim gentleman, Mohammad Yunus.
Here, in passing, we might mention that the second son was originally named Sanjiv. It rhymed with Rajiv, the elder brother’s name.
It was changed to Sanjay when he was arrested by the British police in England and his passport impounded, for having stolen a car.
Krishna Menon was then India’s High Commissioner in London. He offered to issue another passport to the felon who changed his name to Sanjay.
Incidentally, Sanjay’s marriage with the Sikh girl Menaka(now they call her Maneka for Indira Gandhi found the name of mythological Lord Indra’s Court dancer rather offensive !!) took place quite surprisingly in Mohammad Yunus’s house in New Delhi.
And the marriage with Menaka who was a model (She had model for Bombay Dyeing wearing just a towel)was not so ordinary either.
Sanjay was notorious in getting unwed young women pregnant. Menaka too was rendered pregnant by Sanjay.
It was then that her father,Colonel Anand, threatened Sanjay with dire consequences if he did not marry her daughter. And that did the trick.
Sanjay married Menaka. It was widely reported in Delhi at the time that Mohammad Yunus was unhappy at the marriage of Sanjay with Menaka.
Apparently he had wanted to get him married with a Muslim girl of his choice.
It was Mohammad Yunus who cried the most when Sanjay died in the plane accident.
Nehru was no less a player in producing bastards.
At least one case is very graphically described by M.O. Mathai in his “Reminiscences of the NehruAge”, page 206.
Mathai writes:
“In the autumn of 1948 a young woman from Benares arrived in New Delhi as a sanyasini named Shraddha Mata (an assumed and not a real name). She was a Sanskrit scholar well versed in the ancient Indian scriptures and mythology. People, including MPs, thronged to her to hear her discourses. One day S.D. Upadhyaya, Nehru’s old employee, brought a letter in Hindi from Shraddha Mata. Nehru gave her an interview in the PM’s house. As she departed, I noticed (Mathai is speaking here) that she was young, shapely and beautiful. Meetings of Nehru with her became rather frequent, mostly after he finished his work at night. During one of Nehru’s visits to Lucknow, Shraddha Mata turned up there and Upadhyaya brought a letter from her as usual. Nehru sent her the reply and she visited Nehru at midnight…“
Suddenly Shraddha Mata disappeared.
In November 1949 a convent in Bangalore sent a decent looking person to Delhi with a bundle of letters. He said that a young woman from northern India arrived at the convent a few months ago and gave birth to a baby boy. She refused to divulge her name or give any particulars about herself.
She left the convent as soon as she was well enough to move out but left the child behind.
She however forgot to take with her a small cloth bundle in which, among other things, several letters in Hindi were found. The Mother Superior, who was a foreigner, had the letters examined and was told they were from the Prime Minister.
The person who brought the letters surrendered them…”I (Mathai) made discreet inquiries repeatedly about the boy but failed to get a clue about his hereabouts. Convents in such matters are extremely tightlipped and secretive.
Had I succeeded in locating the boy, I would have adopted him. He must have grown up as a Catholic Christian blissfully ignorant of who his father was.”
Coming back to Rajiv Gandhi,
we all know now that he changed his so called Parsi religion to become a Catholic to marry Sania Maino of Turin, Italy.
Rajiv became Roberto.
His daughter’s name is Bianca and son’s name is Raul.
Quite cleverly the same names are presented to the people of India as Priyanka and Rahul.
What is amazing is the extent of our people’s ignorance in such matters.
The press conference that Rajiv Gandhi gave in London after taking over as Prime minister of India was very informative. In this press conference, Rajiv boasted that he was NOT a Hindu but a Parsi.
Mind you, speaking of the Parsi religion, he had no Parsi ancestor at all.
His grandmother (father’s mother) had turned Muslim after having abandoned the Parsi religion to marry Nawab Khan.
It is the western press that waged a blitz of misinformation on behalf of Rajiv. From the New York Times to the Los Angeles Times and the Washington Post, the big guns raised Rajiv to heaven.
The children’s encyclopedias recorded that Rajiv was a qualified Mechanical Engineer from the revered University of Cambridge. No doubt US kids are among the most misinformed in the world today!
The reality is that in all three years of his tenure at that University Rajiv had not passed a single exam. He had therefore to leave Cambridge without a certificate.
Sonia too had the same benevolent treatment. She was stated to be a student in Cambridge. Such a description is calculated to mislead Indians. She was a student in Cambridge all right, but not of the University of Cambridge , but of one of those fly by night language schools where foreign students come to learn English. Sonia was working as an ‘au pair’ girl in Cambridge and trying to learn English at the same time.
And surprise of surprises, Rajiv was even cremated as per Vedic rites in full view of India’s public.
This is the Nehru dynasty that India worships and now a foreigner leads a prestigious national party because of just one qualification being married into the Nehru family.
Maneka Gandhi, though Indian, herself is being accepted by the non-Congress parties not because she was a former model or an animal lover, but for her links to the Nehru family.
Saying that an Italian (or any foreigner) should not lead India will amount to narrow mindedness, but if Sania Maino (now Sonia) had served India like, say, Mother Teresa or Annie Besant, i.e. in anyway on her own rights, then all Indians should be proud of her just as how proud we are of Mother Teresa.
The point is Indians who nominate the people to stand in these elections; and the people who vote their rulers (i.e. the authorities) must know that truth eventually come out some day.
Dont allow the famous land of India (our motherland) to be looked down by others.
Read more: http://www.unp.co.in/f81/the-ugly-side-of-nehru-gandhi-family-11920/#ixzz0mO4JqcVy
__________________________
Regards,
Rohit Jaiswal
Really great yar.! our soldiers are great.!! i love Indian army.!!!
Nice heart touching article, but y v always LETS WE FORGET…………………?
Bharat Mata Ki Jai ::: KARGIL DAY….VIJAY DIVAS..Remember them Always
It is completely an Emotional story. I am being just proud to tell that i am from coorg where we have many soldiers. But think about people who serve and die for nation. they are real heroes
Excellent, best inspirational article i hav ever read.
Soldiers are our real heroes, lets salute them by our haert.
Politicians are our real zeroes, lets beat them by our old chappals.
sir
this is the one of the best article of yours sir
thanks for reminding the braevry of our beloved
Thanks for reminding us our Heroes of d nation….Gr8 Article
Sorry we are never forgot The dare army heart
touching article,,, only tears in my eyes,, no more words to comment!!! keep writing
sir its really marvellous … after reading it i had watery eyes . thanking you sir ……….,
sir,i like your articles very much specilally defence related.sir my small request is that write more articles on soliders,so that it mottivates the feeling of patrotism amog us.wrtie on the field martiall k.m.cariyappa,field martiall sam mankeshaw. i will be waiting for it please sir.all the best