ಡಾ. ಮನಮೋಹನ್, ಡಾ. ಮನಮೋಹನ್…ವೇಕ್ ಅಪ್ ನೌ!
Date : 04-10-2009, Sunday | 20 Comments
1.1948ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಯುದ್ಧ: ನಾವು ಪಾಕಿ ಸ್ತಾನವನ್ನು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸಿದರೂ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಶೇ.೩೩ರಷ್ಟು ಭೂಭಾಗ ಕೈತಪ್ಪಿ ಹೋಯಿತು.
2. 1950ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ(ನೆಹರು) ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡ ಕಾರಣ ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದ ಟಿಬೆಟ್ ಚೀನಾದ ಕೈವಶವಾಯಿತು, ನೆರೆಯ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಟಿಬೆಟ್ ಬದಲು ಚೀನಾ ಬಂದು ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿತು.
3. 1962ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ-ಚೀನಾ ಯುದ್ಧ: ವಾಯುಸೇನೆಯನ್ನು ಬಳಸಲು ನೆಹರು ನಕಾರ. ಹೀನಾಯ ಸೋಲು, ಲದ್ದಾಕ್ ಮತ್ತು ಈಶಾನ್ಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಚೀನಿ ಅತಿಕ್ರಮಣ.
4. 1965ರಲ್ಲಿ ಪಾಕ್-ಭಾರತ ಯುದ್ಧ: ಭಾರತ ಗೆದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ಸೇನೆ ಲಾಹೋರ್‌ವರೆಗೂ ಸಾಗಿದರೂ ಆಕ್ರಮಿತ ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ವಾಪಸ್ ಪಡೆಯದೇ ತಾನು ಆಕ್ರಮಿಸಿದ್ದ ಭೂಭಾಗಗಳಿಂದ ಭಾರತೀಯ ಪಡೆಗಳ ಹಿಂತೆಗೆತ.
5. 1971ರಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾ ಸಲುವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಭಾರತ-ಪಾಕ್ ಯುದ್ಧ: ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಸೋಲಿಸಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದರೂ ಕಾಶ್ಮೀರದಿಂದ ಹಿಂದೆ ಸರಿಯುವಂತೆ ಪ್ರಧಾನಿ ಝಲ್ಫಿಕರ್ ಅಲಿ ಭುಟ್ಟೋಗೆ ತಾಕೀತು ಹಾಕದೆ 90 ಸಾವಿರ ಬಂಧಿತ ಪಾಕ್ ಸೈನಿಕರ ಬಿಡುಗಡೆ.
6. 1999ರಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧ: ಅಮೆರಿಕದ ಒತ್ತಡದಿಂದಾಗಿ ಗಡಿನಿಯಂತ್ರಣ ರೇಖೆಗೆ ಹಿಂದೆ ಸರಿದ ಪಾಕ್ ಸೇನೆ.
7. 2000-2008ವರೆಗೂ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಸತತ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿ: ಕೈಲಾಗದವರಂತೆ ಕುಳಿತ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರಗಳು.
8. ಈಚೆಗೆ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರ, ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಚೀನಾದ ಅತಿಕ್ರಮಣ: ವಾಸ್ತವಿಕ ವರದಿಗಳನ್ನೇ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೂ ವರದಿ ಮಾಡಿದ ಪತ್ರಕರ್ತರ ಮೇಲೆಯೇ ಎಫ್‌ಐಆರ್ ಹಾಕಿದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ.
“ಟಿಬೆಟ್ ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದಾಗ ನಾವು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಲಘುವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆವು. ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಟಿಬೆಟ್ ಯುದ್ಧಕಲಿಗಳ ನಾಡಾಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಪ್ರಭಾವ ದೂರ ದೂರದ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೂ ವಿಸ್ತರಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮ ಹರಡಿದಂತೆ ನಮ್ಮ ಮಿಲಿಟರಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಕುಸಿಯುತ್ತಾ ಬಂತು”.
ಹಾಗಂತ ಹೇಳಿದವರು ಅಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಬೋಧಿಸುವ ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಧರ್ಮಗುರುವಾದ ದಲೈಲಾಮಾ! ಏಕೆ ಟಿಬೆಟ್ ಚೀನಾದ ಕೈವಶವಾಯಿತು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ದಲೈಲಾಮಾ ಅವರು ನೊಂದುಕೊಂಡು ನೀಡಿದ(1999ರಲ್ಲಿ) ಕಾರಣವಿದು!!
“ಭಾರತ ಕೂಡ ಕದನ ಕಲಿಗಳ ನಾಡಾಗಿತ್ತು. ಪೃಥ್ವಿರಾಜ್ ಚವ್ಹಾಣ್, ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜ, ರಾಣಾ ಪ್ರತಾಪ್ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ದ್ದರು. 1000 ವರ್ಷಗಳ ಮುಸ್ಲಿಂ ಆಕ್ರಮಣ, 200 ವರ್ಷಗಳ ಡಚ್, ಫ್ರೆಂಚ್, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಸಡ್ಡು ಹೊಡೆದಿತ್ತು. ಸಿಂಹನಾದ ಮೊಳಗಿಸಿದ ವಿವೇಕಾನಂದ, ಬಾಲ ಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜನ್ಮವೆತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ 1920-47ರವರೆಗೂ ನಡೆದ “ಗಾಂಧೀಯುಗ” ಭಾರತೀಯರ ಹೋರಾಟ ಮನೋ ಭಾವನೆಯನ್ನೇ ಕೊಂದು ಹೆಳವರಂತೆ ಬೇಡುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ತುಂಬಿತು, ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು ಅವರ ವಿಶ್ವ ಭ್ರಾತೃತ್ವ, ವಿಶ್ವಶಾಂತಿ ಎಂಬ False posturing ನಮ್ಮ ಅಂತಃ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಕೊಂದುಬಿಟ್ಟವು”.
ಹಾಗಂತ ನಾವೂ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿದೆ!
ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಏನಾಗಿದೆ ನಮ್ಮ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರಕ್ಕೆ? ಚೀನಾ ಒಡ್ಡುತ್ತಿರುವ ಅಪಾಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು, ತಕ್ಕ ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಚೀನಿ ಸೈನಿಕರ ಅಪ್ರಚೋದಿತ ಗುಂಡಿನ ದಾಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಇಬ್ಬರಿಗೆ ಗಾಯಗಳಾಗಿವೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿದ ಪತ್ರಕರ್ತರ ವಿರುದ್ಧ ಎಫ್‌ಐಆರ್ ಹಾಕಿದೆಯಲ್ಲಾ ಈ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ಬುದ್ಧಿ ಭ್ರಮಣೆಯೇನಾದರೂ ಆಗಿದೆಯೇ? ಗುರುವಾರ ಚೀನಾ ತನ್ನ ೬೦ನೇ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾ ದಿನವನ್ನು ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿ ಡಾ. ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಶುಭಹಾರೈಸಿದರು. ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೇನು? ಭಾರತದ ಪಾಸ್‌ಪೋರ್ಟ್ ಹೊಂದಿರುವ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರಿ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ವೀಸಾ ನೀಡಿರುವುದು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾರತದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಲ್ಲ ಎಂಬ ಸಂದೇಶ ಮುಟ್ಟಿಸಿದೆ! ಈಗಾಗಲೇ ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ವೀಸಾ ವಿತರಣೆ ಮಾಡಿರುವ ಚೀನಾ, ಆ ಮೂಲಕ ಅರುಣಾ ಚಲದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಹಕ್ಕು ಪ್ರತಿಪಾದನೆ ಮಾಡಿದೆ. ಇಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಭಾರತವೇಕೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರ ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲ? ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ವೈಭವೀಕರಣ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ ಎಂದು ದೂರು ತ್ತಿದೆಯಲ್ಲಾ ಅದಕ್ಕೆ ನಾಚಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲವೆ?”Shock”, “Surprise”, “Disbelief” ಇಂತಹ ಪದಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ಕೊಂಡೇ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಮೈಮರೆತುಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿರಲು ಸಾಧ್ಯ? ರಷ್ಯಾದಂತೆ ಚೀನಾವೇನು ಭಾರತದ ಮಿತ್ರರಾಷ್ಟ್ರವೇ?
ಕಳೆದ ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಚೀನಾದ ನೈಜ ಉದ್ದೇಶ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿದೆ.
1. ಭಾರತ ಮತ್ತು ಅಮೆರಿಕ ನಾಗರಿಕ ಅಣು ಸಹಕಾರ ಒಪ್ಪಂದ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ ಅಣು ಇಂಧನ ಪೂರೈಕೆ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಒಕ್ಕೂಟದ(ಎನ್‌ಎಸ್‌ಜಿ) ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಗಾಲು ಹಾಕುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಚೀನಾ ಬಹಿರಂಗ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಾಗರಿಕ ಅಣು ಸಹಕಾರ ಒಪ್ಪಂದದ ಅಂಗವಾದ ಅಣು ಇಂಧನ ಪೂರೈಕೆ ವಿಚಾರ ೨೦೦೮, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಣುಶಕ್ತಿ ಏಜೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ (ಐಅಉಅ) ಚರ್ಚೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ತಡೆಯಲು ಚೀನಾ ಸಕಲ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಮಾಡಿತು! ಕೊನೆಗೆ ಅಮೆರಿಕ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಚೀನಾ ಚರ್ಚೆ ಮತ್ತು ಮತದಾನದಿಂದಲೇ ಹೊರನಡೆಯಿತು.
2. ಇದಾಗಿ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಘಟನೆ ನಡೆಯಿತು. ಭಾರತ ಎಡಿಬಿ (ಏಷ್ಯಾ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಬ್ಯಾಂಕ್) ಎದುರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗಾಗಿ 2.9 ಶತಕೋಟಿ ಡಾಲರ್ ಸಹಾಯಧನಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪವೊಂದನ್ನಿಟ್ಟಿತು. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ಚೀನಾ ಅದಕ್ಕೆ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತು. ಏಕೆಂದರೆ 2.9 ಶತಕೋಟಿ ಡಾಲರ್‌ನಲ್ಲಿ 60 ದಶಲಕ್ಷ ಡಾಲರ್ ಹಣವನ್ನು ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ವಿನಿಯೋಗಿಸುವುದಾಗಿ ಭಾರತ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿತ್ತು! ಅರುಣಾಚಲ ತನಗೆ ಸೇರಬೇಕೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿರುವ ಚೀನಾ, ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತು. ಈ ಘಟನೆಯ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ಪ್ರಧಾನಿ ಮನಮೋಹನಸಿಂಗ್ ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. ಅದಕ್ಕೂ ಚೀನಾ ತನ್ನ ಅಸಮಾಧಾನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿತ್ತು!!
3. 2009, ಆಗಸ್ಟ್ 23ರಂದು ಚೀನಾ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಜತೆ ಒಪ್ಪಂದವೊಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದೆ. ಪಾಕ್ ಆಕ್ರಮಿತ ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ 7 ಸಾವಿರ ಮೆಗಾವ್ಯಾಟ್ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಬುಂಜಿ ಡ್ಯಾಂ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿಕೊಡುವುದಾಗಿ ವಾಗ್ದಾನ ಮಾಡಿದೆ. ಆದರೆ ಅಣೆಕಟ್ಟು ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಬೇಕಿರುವ ಸ್ಥಳ ತನ್ನದೆಂದು ಭಾರತ 1948ರಿಂದಲೂ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ! ಇದು ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಚೀನಾ ಪಾಕ್ ಜತೆ ಒಪ್ಪಂದ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದೆಯೆಂದರೆ ಅದು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಡ್ಡು ಹೊಡೆಯುವ ಯತ್ನವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು?
ಚೀನಾದ ಧೂರ್ತ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕೆ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಬೇಕು?
“ಟಿಬೆಟ್ ಅಂಗೈಯಾದರೆ ಲದ್ದಾಕ್, ಸಿಕ್ಕಿಂ, ಭೂತಾನ್, ನೇಪಾಳ ಮತ್ತು (ಭಾರತದ) ಈಶಾನ್ಯ ಭಾಗ ಐದು ಬೆರಳು ಗಳಿದ್ದಂತೆ. ಅವು ಚೀನಾದ ಭೂಪ್ರದೇಶಗಳು, ಅವುಗಳನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರಗೊಳಿಸಬೇಕು” ಎಂದು ಚೀನಿ ನಾಯಕ ಮಾವೋ ಝೆಡಾಂಗ್ ಹೇಳಿ ಹಲವು ದಶಕಗಳೇ ಕಳೆದವು. ಇಷ್ಟಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮ ನಾಯಕರಿಗೇಕೆ ಅಪಾಯದ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ? ಏಕೆ ಧೈರ್ಯದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮವರು ನಪುಂಸಕರಾಗಿದ್ದಾರೆ? ‘ಗಾಂಧೀಜಿ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಒಂದೇ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುವ ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಬರಾಕ್ ಒಬಾಮಾ, ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇರಾಕ್‌ನಿಂದ ಕೂಡಲೇ ಸೇನೆ ಯನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ! ಅಹಿಂಸೆ ಅನ್ನು ವುದು ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುವುದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಚೆನ್ನ. ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು, ಪಾಕ್, ಚೀನಿಯರೆದುರು ಅಹಿಂಸೆ, ಭಾಯಿ ಭಾಯಿ ಎಂದರೆ ಬಾಯಿಗೇ ವಿಷಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ “1962ರಲ್ಲಿ ಏನು ನಡೆಯಿತೋ ಅದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ, ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲೂ ನ್ಯೂಕ್ಲಿಯರ್ ಬಾಂಬ್ ಇದೆ” ಅಂತ ಹೇಳಲು ಏನು ದಾಡಿ? ಏಟಿಗೆ ಎದುರೇಟು ನೀಡಲು ಇಸ್ರೇಲ್‌ನಿಂದ ನಾವು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನೂ ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆ?
ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಚೀನಾದಂತಹ ಶತ್ರು ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾದರೂ ಸಾಧ್ಯವಿದೆಯೇ?
ಚೀನಾದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿತ್ವ ಹಾಗೂ ವಿಸ್ತರಣಾವಾದ ಎಂದೋ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ. ತೈವಾನ್, ಟಿಬೆಟ್, ಹೈನನ್ ದ್ವೀಪಗಳು ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಚೀನಾಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದವು. ಅವುಗಳನ್ನು ಮರಳಿ ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ೧೯೫೦ರ ನಂತರ ಮಾವೋ ಝೆಡಾಂಗ್ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದರು. ಮಕಾವು, ಹಾಂಕಾಂಗ್, ಟಿಬೆಟ್ ಈಗಾಗಲೇ ಚೀನಾದ ಕೈವಶವಾಗಿವೆ. ಬುದ್ಧಿಗೇಡಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಕ್ಷಿಪಣಿ, ಅಣ್ವಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಭಾರತವನ್ನು ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದೆ. ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ನೇತಾರ ಪ್ರಚಂಡ ಹಾಗೂ ಮಾವೋವಾದಿಗಳ ಮೂಲಕ ನೇಪಾಳವನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚೂಕಡಿಮೆ ತನ್ನ ಹಿಡಿತಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಪಶುಪತಿನಾಥ ದೇವಾಲಯದ ಅರ್ಚಕರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಚೀನಾ ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಗಂಟೆಯಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲ! ಬಂದರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ, ರಸ್ತೆ ನಿರ್ಮಾಣ, ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ದೀರ್ಘಕಾಲಿಕ ಸಾಲ ಮುಂತಾದ ನೆಪಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್ ಹಾಗೂ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಗಳಿಗೂ ಆಗಮಿಸಿದೆ. ಕಳೆದ ಮೇ.ವರೆಗೂ ನಡೆದ ಎಲ್‌ಟಿಟಿಇ ವಿರುದ್ಧದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸುವ ಮೂಲಕ ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಮೇಲೂ ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಚೀನಾ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಭಾರತದ ನಕ್ಸಲರ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವುದೂ ಚೀನಾ ತಯಾರಿಸುತ್ತಿರುವ ಎಕೆ-47ರೈಫಲ್‌ಗಳೇ. ಅದು ಪೂರೈಕೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ನೇಪಾಳದ ಮೂಲಕ. ನೇಪಾಳ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ನಕಲಿ ನೋಟುಗಳನ್ನು ಹರಿಬಿಡುವ ಮೂಲಕ ಭಾರತದ ಅರ್ಥವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹಾಳುಗೆಡವುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನೂ ಪಾಕ್ ಮತ್ತು ಚೀನಾಗಳು ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇವೆ. ಆದರೂ ಭಾರತ ಮಾತ್ರ ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಬಹಿರಂಗ ಅಪಾಯದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಭಾರತವೇಕೆ ಒಂದು ಗಟ್ಟಿ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುವ ಧೈರ್ಯವನ್ನೂ ತೋರುತ್ತಿಲ್ಲ? ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಯುದ್ಧ ಮಾಡಲು ಚೀನಾಕ್ಕೆ ಖಂಡಿತ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಂತರಿಕವಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಿಬಿಡಬಹು ದಲ್ಲವೆ? ನಾವೇಕೆ ಚೀನಾಕ್ಕೂ ಅದರ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲೇ ಉತ್ತರ ನೀಡಬಾರದು?
1. ಭಾರತ ಕೂಡ ಟಿಬೆಟ್ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ವೀಸಾ ನೀಡ ಬೇಕು.
2. ಸ್ವತಂತ್ರ ಟಿಬೆಟ್ ವಿಮೋಚನೆ ಬಗ್ಗೆ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವೇದಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಬೇಕು.
3. ಟಿಬೆಟಿಯನ್ನರಿಗೆ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರ ನೀಡಿ ಬಂಡಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನೀಡಬೇಕು.
4. ಟಿಬೆಟ್ ಅನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು.
5. ತನ್ನ ಕ್ಷಿನ್‌ಜಿಯಾಂಗ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಚೀನಾ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮಾರಣಹೋಮದ ಬಗ್ಗೆ ಜಗತ್ತಿನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಬೇಕು.
6. ಚೀನಾದಲ್ಲಿನ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಪರ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಸಕಲ ಸಹಕಾರ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಚೀನಾವನ್ನು ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು.
7. ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ಉಲ್ಲಂಘನೆ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸ ಬೇಕು.
8. ಭಾರತ ಕೂಡ ‘ನೇಟೋ’ದ ಸದಸ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು.
9. ಬಲೂಚಿಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಗೆ ಮಿಲಿಟರಿ ಸಹಾಯ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಪಾಕಿ ಸ್ತಾನ ತುಂಡಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು.
10. ಅಗ್ನಿ, ಸೂರ್ಯ ಮುಂತಾದ ಖಂಡಾಂತರ ಕ್ಷಿಪಣಿಗಳನ್ನು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪಡಿಸಬೇಕು.
11. ನಮ್ಮ ಐಟಿ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಬುದ್ಧಿವಂತರು ಹಾಗೂ ಮಾಧ್ಯಮಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಚೀನಾ ವಿರುದ್ಧ ಮಾಧ್ಯಮ ಹಾಗೂ ಸೈಬರ್ ವಾರ್ ಮಾಡಬೇಕು.
12. ಪಾಕ್-ಚೀನಾ ನಡುವೆ ಸಂಪರ್ಕ ಕಲ್ಪಿಸುವ ಕಾರಾಕೋರಂ ಹೆದ್ದಾರಿಗೆ ಆಗಾಗ ಬಾಂಬಿಟ್ಟು ಸಂಪರ್ಕ ಕಡಿತಗೊಳಿಸಬೇಕು.
ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ “ರಾ” (RAW&ರೀಸರ್ಚ್ ಆಂಡ್ ಅನಾಲಿಸಿಸ್ ವಿಂಗ್) ಇರುವುದಾದರೂ ಏಕೆ? ಅಮೆರಿಕದ ಸಿಐಎ, ಇಸ್ರೇಲ್‌ನ ಮೊಸಾದ್, ರಷ್ಯಾದ ಕೆಜಿಬಿ, ಬ್ರಿಟನ್‌ನ MI ಮುಂತಾದುವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಯಾದರೂ ಕಲಿಯ ಬಹುದಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಎದುರಾಳಿಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಪಾಠ ಕಲಿಸಲು, ನಮಗೆ ಅಪಾಯ ಎದುರಾಗದಂತೆ ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಗೃಹ ಸಚಿವ ಪಿ. ಚಿದಂಬರಂ, ”There are formidable challenges to the Security of India’, ‘Pakistan is a still threat to India’, ‘Arunachal Pradesh is an integral part of India’, ‘Naxal and cross-border terrorism are the biggest threat to Indian security” ಅಂತ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುವುದರಲ್ಲೇ ಸುಖ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಈ ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಬೇಕಾದವರು ಯಾರು? ಅಥವಾ “Bad politicians are sent to Washington by good people who don’t vote” ಎಂಬ ವಿಲಿಯಂ ಇ. ಸೈಮನ್ ಅವರ ಮಾತನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವೇ ದೂರಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೋ? ಅಮೆರಿಕ ಮತ್ತು ಅದರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿತ್ವದ ಅಪಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬೊಬ್ಬೆ ಹಾಕುವ ಪ್ರಕಾಶ್ ಕಾರಟ್, ಅವರ ಪತ್ನಿ ಬೃಂದಾ, ಬರ್ದನ್, ರಾಜಾ ಮುಂತಾದ “ಕಮ್ಮಿ“ನಿಸ್ಟ”ರು ಈಗ ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ? ಚೀನಾದ ಭಾರತ ವಿರೋಧಿ ಧೋರಣೆ ಬಗ್ಗೆ ಏಕೆ ಏನನ್ನೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ? ಪ್ರತ್ಯೇಕ ವೀಸಾ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಜಮ್ಮು-ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾರತದ ಭಾಗವಲ್ಲ ಎಂಬ ಸಂದೇಶ ಮುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವ ಚೀನಾ ಭಾರತ ವಿರೋಧಿಯಲ್ಲವೇ ಕಾರಟ್? ನಿಮ್ಮ ನಿಷ್ಠೆಯ “ಕ್ಯಾರಟ್” ಎಷ್ಟು ಎಂಬುದನ್ನು ಈಗ ಸಾಬೀತುಮಾಡಿ ಸ್ವಾಮಿ? ಅದಿರಲಿ, ನಮ್ಮ ಪ್ರಧಾನಿ ಡಾ. ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರಿಗೆ ಅರ್ಥವ್ಯವಸ್ಥೆ, ಜಿಡಿಪಿ, ಹಣದುಬ್ಬರ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರಾವ ಸಮಸ್ಯೆ, ಅಪಾಯಗಳೂ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲವೆ? ಚುನಾವಣೆ ಪ್ರಚಾರಾಂದೋಲನದ ವೇಳೆ ಲಾಲ್ ಕೃಷ್ಣ ಆಡ್ವಾಣಿಯವರ ಎದುರು ತೋರಿಸಿದ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ಚೀನಾದ ಮುಂದೇಕೆ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬಾರದು?
ಖ್ಯಾತ ಪಾಪ್ ಗಾಯಕಿ ಲೈಲಾಳ ‘ಆಕ್ವಾ’ ಎಂಬ ಜನಪ್ರಿಯ ಆಲ್ಬಮ್‌ನ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ನೀವು ಕೇಳಿರಬಹುದು. ಅದರಲ್ಲಿ “ಡಾ. ಜೋನ್ಸ್” ಎಂದು ಹಾಡೊಂದಿದೆ. ಅದರ ಪ್ರತಿ ಚರಣದ ನಂತರವೂ “Doctor Jones, Doctor Jones, Wake up now” ಎಂಬ ‘ಪಲ್ಲವಿ’ ಪುನರಾವರ್ತನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾಯಿಸಿ, ಚಿರನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಧಾನಿ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಹೀಗೆ ಹೇಳಬಹುದೇನೋ…
ಡಾ. ಮನಮೋಹನ್, ಡಾ. ಮನಮೋಹನ್… ವೇಕ್ ಅಪ್ ನೌ!
Previous
ಪà³à²°à²¤à²¾à²ªà²°à³‡,
ಹಿಮಾಲಯನೠಬà³à²²à²‚ಡರೠ– à²à²¾à²— ಎರಡಕà³à²•à³† ಮà³à²¨à³à²¨à³à²¡à²¿ ಬರೆದಿದà³à²¦à³€à²° ಅನà³à²¨à³‹ ಹಾಗೆ ಅನà³à²à²µ ಆಯà³à²¤à³. ಗಾಂಧೀ ಯà³à²—ದ ಬಗà³à²—ೆಯೂ ಚà³à²°à³à²•à³ ಮà³à²Ÿà³à²¸à²¿à²¦à³à²¦à³€à²°. ಒಂದೠಕà³à²·à²£ ಯೊಚಿಸà³à²¬à³†à²•à²¾à²¦à²¦à³à²¦à³‡. ಆದರೆ ಪà³à²°à²¸à³à²¤à³à²¤ ಕೇಂದà³à²° ಸರà³à²•à²¾à²°à²•à³à²•à³† ಮà³à²‚ಜಾಗà³à²°à²¤à³† ತೆಗೆದೠಕೊಳà³à²³à³‹ ಆಸಕà³à²¤à²¿ ಖಂಡಿತ ಎಲà³à²²à³‚ ಕಾಣಿಸà³à²¤à²¿à²²à³à²²à²¾. ಎಷà³à²Ÿà³‡ ಆದà³à²°à³‚, ನೆಹರೠವಂಶದ ರಕà³à²¤, ಪರದೆ ಹಿಂದೆ ಇನà³à²¨à³‚ ಕೆಲà³à²¸à²¾ ಮಾಡà³à²¤à²¾ ಇದೆ ಅಲà³à²µà³‡. ಯà³à²¦à³à²¦à²•à²¾à²²à³€à²¨ ಶಸà³à²¤à³à²°à²¾à²à³à²¯à²¾à²¸.
ಆದà³à²°à³† ಮದà³à²¯à²®à²—ಳನà³à²¨à³‚ ಸಹ ಬಾಯಿಮà³à²šà³à²šà²¿à²¸à³à²¤à²¿à²¦à²¾à²°à³† ಅಂದà³à²°à³† ಇನà³à²¨à³ ಅದೆಂತ ಸಿದà³à²§à²¤à³† ನಡೆಸà³à²¤à²¿à²°à³à²¬à³‡à²¡? ಹಾಗೆ ನೋಡಿದà³à²°à³† ಚೀನಾ, ಪಾಕಿಗಳೇ ಉತà³à²®à²¾, ಯಾಕಂದà³à²°à³† ಎಷà³à²Ÿà³‡ ಆದà³à²°à³‚ ಅವà³à²°à³ ಹೊರಗಿನವà³à²°à³, ಆದà³à²°à³† ಮನೆ ಹೊಳಗೆ ಇರೋ ಕಳà³à²³à²°à²¨à³à²¨ ಹಿಡಿಯೋದೠಯಾರà³? ಬೆಕà³à²•à²¿à²—ೆ ಗಂಟೆ ಕಟà³à²Ÿà³‹à²°à³ ಯಾರà³? ಬೇಲಿನೆ ಎದà³à²¦à³ ಹೊಲ ಮೇದà³à²°à³†…
ನಿಮà³à²® ಪà³à²°à²¯à²¤à³à²¨à²•à³à²•à³† ಆತà³à²®à³€à²¯ ಧನà³à²¯à²µà²¾à²¦à²—ಳà³.
Dear Sri Pratapsimha,
In addition to your suggestions, following measures also will be useful.
1.Only a strong and formidable India can make China shut-up and stop all its activities against India. Therefore it is absolutely necessary to upgrade and strengthen our forces in all respects.
2.Stop all imports from China immediately (any way most of them are of very poor quality and many of them are used by terrorists and thugs for anti-India activities).
3.Build economical and military tie-up with other near by countries like Japan, Korea etc., which have China as common enemy.
Regards,
Kumar
Excellent Article again, I was expecting something on MK Gandhi, but the mention is enough.
Dear Simha,
Wonderful article,
“SUPERB ARTICLE”.
since many weeks i was feeling like something is missing in your articles,but after reading this article i felt like,this is ‘a Pratap Simha’s’ article.
it reminded ‘Himalayan Blunder’.especially those 12 suggestions are really good,i don’t think our Govt. would dare to follow at least one of them.
what we can do is just keep hoping that one day surely Mr.Manmohan will wake up and also i hope it may not be too late……….
hi, after reading i got frustrated on our central govt. But are you thinking about any impacts of your article? what the things we the students can do except seeing the worst administration of our own elected members and adjusting ourselves to that which is the common adaptability of INDIANS!!!!
well know history pratapji, reading this article my heart beating we must fight with chiana
pratapji,namasthe
excellent article.
u have established the real face of central government.
This lacks maturity and understandings of current strategy followed by India against china. Blasting some bombs here and there or supporting a militia group would not create any impact instead India would loose its image globally.
NATO is American way of outsourcing its military jobs EU countries are slowly realizing this fact.
India is up against a giant economic and military super power whose economy is 4 times lager, army, air force and navy are three times bigger than ours and also who is a UNSC permanent member.
India cannot go head to head with china or india cannot affoard tit for tat.
What india is doing now is increase its deterrence capability in Arunachal.
Make a strategics alliance with US and Russia. Boost the border infrastructure, Improve military capability. Defeat china with global diplomacy. Send a strong message to china by sending Dalai lama to Arunachal.
Foreign policy is not a cake walk or blasting some bombs!
Hi Pratap,
Though you asked me not to read your articles, i have read this one!!!! Must say Good article with lot of facts!! i’m impressed!!!
Keep it up 🙂
I was waiting for some opportunity to convey my regards to you… this blog was found accidently. I have read few of your article and just got impressed by your point to point writing. you are SUPERB…EXCELLENT WRITTING. First time I heard about you was your speach about UR A Murthy.. got it in utube. since then I search for your article in Vijaya karnataka everytime…. thanks
http://news.rediff.com/column/2009/oct/08/to-chinas-delight-india-reins-in-its-media.htm
To China’s delight, India reins in its media
The Indian government doesn’t deny recurrent Chinese cross-frontier border incursions, yet it has unfairly accused the media of overplaying such border provocations, says Brahma Chellaney.
At a time when border tensions with China have risen, the Indian government has tried to pull the veil over the Himalayan-frontier situation by targeting the media for allegedly overplaying Chinese cross-border incursions. Note: No one in the government has denied such incursions are occurring. Yet the media is being accused of hyping such incursions, even as a tight-lipped government remains reluctant to come clean on the actual extent and frequency of the Chinese intrusions.
To the delight of the autocrats in Beijing [ Images ], who tightly control the flow of information in their country, including through online censors, New Delhi [ Images ] has reined in its home media. In response to the governmental intervention at the highest level, Indian news organisations essentially have clamped down on further reporting of the Chinese incursions.
The message this sends to Beijing, however inadvertently, is that when the world’s biggest autocracy builds up pressure, the world’s largest democracy is willing to tame its media coverage, even if it entails dispensing half-truths and flogging distortions.
Beijing is sure to be emboldened by the precedent that has been set. Next time when it is unhappy with Indian media coverage of another issue sensitive to its interests, it simply will issue a diplomatic demarche to New Delhi to discipline its media the way it did on the border tensions.
Given Beijing’s growing hardline stance towards India since 2006, New Delhi’s attempt to sweep serious issues under the rug is baffling. The facts, even if unpalatable, should be allowed to speak for themselves. New Delhi’s oft-repeated line in recent weeks has been that Chinese incursions are at last year’s level, so there is no need to worry.
But 2008 brought a record number of incursions, with the Indian defence establishment reporting that the number of such intrusions went from 140 in 2007 to 270 last year, or almost double.
In addition, there were 2,285 reported instances of ‘aggressive border patrolling’ by Chinese forces in 2008. This summer, as the army chief publicly said, there were ’21 incursions in June, 20 in July and 24 in August.’
The key point to note is that China has opened pressure points against India across the Himalayas, with border incidents occurring in all the four sectors — Ladakh, Uttarakhand-Himachal, Sikkim and Arunachal Pradesh. Yet, such is the Indian government’s continuing opacity that it is loath to clarify the actual border situation, even as it conveniently blames the media for overplaying the incursions, although the information about them has been coming from official channels.
If the threat from an increasingly assertive and ambitious China is to be contained, India must have an honest and open debate on its diplomatic and military options, including how gaps in its defences can be plugged and what it will take to build a credible deterrent.
The media has a crucial role to play in such a debate, both by bringing out the facts and providing a platform for discussion. Still, New Delhi has sought to make its home media the scapegoat. Even more odd is that it has taken its cue from Beijing. It was the Chinese foreign ministry which first accused Indian media of stirring up tensions. ‘I have noted that some Indian media are releasing inaccurate information; I wonder what their aim is,’ spokeswoman Jiang Yu had said.
Soon thereafter, Beijing discreetly began exerting diplomatic pressure on New Delhi to domesticate its media.
In response, Indian government functionaries have rushed, one by one, to make light of the Chinese incursions, although the Chinese leadership has studiously kept mum on border-related developments. Not a word has come from any Chinese leader. By contrast, the almost entire Indian security leadership from the prime minister down has gone public — not to clarify what is happening along the border, but to claim there is no cause for alarm. But by being disturbingly opaque, New Delhi only adds to the public unease.
The Indian public indeed has been offered mostly one-line statements from government functionaries. Here’s a sample:
* In September’s first week, the neophyte external affairs minister offered this one-liner: ‘Let me go on record to say that this has been one of the most peaceful boundaries that we have had as compared to boundary lines with other countries.’ From the Maurya Sheraton’s presidential suite, where S M Krishna [ Images ] was ensconced for more than 100 days, everything looks ‘most peaceful,’ not just the India-China border.
* In the following week, the foreign secretary claimed there has been ‘no significant increase’ in Chinese incursions. That suggests the incursions have increased but not significantly. But who is to judge whether any increase is significant or insignificant if those in authority divulge no information?
* The foreign secretary was followed by the prime minister, who laconically indicated he was in touch with the ‘highest levels’ of the Chinese government while implicitly acknowledging that a better flow of government information was necessary to improve media reporting.
* A day later, the army chief was asked to speak up. ‘The prime minister has just made a statement that there has not been any more incursions or transgressions as compared to last year. They are at the same level. So there is no cause of worry or concern,’ General Deepak Kapoor declared on September 19. If the level of intrusions remains at last year’s level, that should be a cause for concern because it shows China is keeping India under unremitting pressure.
* Then came the national security adviser, who was loquacious but not enlightening in a television interview. ‘Almost all the so-called incursions which have taken place have taken place in areas which in a sense are viewed as being disputed by one side or the other,’ said M K Narayanan. Really?
What about Sikkim, whose border with Tibet [ Images ] is formally recognised by China? And what about Uttarakhand [ Images ] — the middle sector — where the Line of Control [ Images ] was clarified through an exchange of maps with China in 2001?
More fundamentally, why should New Delhi offer explanations or justifications for the Chinese incursions? If such intrusions really are due to differing perceptions about the line of control, let the Chinese say that. But note: Beijing hasn’t proffered that excuse.
Significantly, the NSA admitted the Chinese have started intruding a ‘little deeper’ than before, even as he maintained the government’s now-familiar line that there has been ‘hardly any increase’ in Chinese cross-frontier forays. He went on to say, ‘China certainly sees us as a rival. They wish to be numero uno in this part of the world.’ Yet he complacently concluded, ‘I don’t think there is any reason for us to feel particularly concerned as to what’s happening.’ Didn’t such smugness bring the surprise 1962 invasion?
Unfortunately, even while denying any media report, New Delhi tends to be so economical with words that it leaves questions hanging. For example, the government has yet to categorically deny that Chinese forces opened fire across the settled Sikkim border in late August. It merely described as ‘factually inaccurate’ a September 15 newspaper report that two Indo-Tibetan Border Police soldiers were wounded in such firing. But another national newspaper had earlier front-paged on August 28 the trading of cross-border fire in the same Sikkim area — Kerang.
If New Delhi wants to ensure Himalayan peace, pulling the wool on public eyes is certainly not the way. It is the government’s responsibility to keep the public informed through media of new security threats and the steps it is taking to effectively defend the borders.
Journalists seeking information from the government on the Himalayan frontier complain they get the runaround. Rather than stonewall or obfuscate, the government ought to readily disseminate information. Not all information released in the public domain can be venomous to diplomacy.
Good public diplomacy, at home and abroad, indeed can complement official diplomacy and defense preparedness. Indian opacity on Chinese-triggered border incidents only helps bolster China’s projection of its ‘peaceful rise.’
By trying to mask the actual border situation, New Delhi seriously risks playing into Beijing’s hands and spurring on greater Chinese belligerence.
Brahma Chellaney, professor of strategic studies at the independent, privately funded Centre for Policy Research, is the author, most recently, of Asian Juggernaut: The Rise of China, India and Japan
this is one of ur wonderful article….but do u really thnk our politicians are going to follow ur suggestions and i’m also worried tht china would declare war on us and wht do u thnk if it does so……
pratapji realy writing good article, which we dont know about the world.
grate thanks to you
Good article… Most of the Indians use China made articles. China uses 70% profit gained by this to fight against India. So, We Indians should try our level best to avoid buying China made articles…
Hi Pratap,
I appreciate your article for reason that it shows the concern each indian citizen should have. However I would not second your suggestions to over come the situation, rather I feel such actions will be disastrous.
1. India should strengthen its defence by following
+ Develop the capability to develop all advanced weaponry indigenous and manufacture them. This gives advantageous that India will be independent in case of any country imposing ban on weapon sale in case of war/sanctions
+ Make Military training and serving Defence force atleast for 5 years a compulsary. This will keep defence forces hav enough strength; have citizens war ready and make indians more patriotic.
+ India is surrounded by hawkish neighbors who are making alliance among them selves though (even though china’s oppression of Muslims). India can has develop its own alliance (may be US, Russia, Japan or even Taiwan etc) This needs big push for diplomacy.
+ INdia needs to very strong economically in wake of war. This is possible only by making sure our fundamentals are ready (that is economy is strong in villages too). Make sure each and every product consumed in India gets manufactured in India and exported (excess).
+ Make sure we do not have internal disturbance which could make India weak within (issues like communal/caste, naxalism/Maoism, unemployment)
2. I do not recommend ISI like behavior by RAW; if we do this it mean we did not learn lesson from extremism in Punjab and Srilanka. Keep in mind Pakistan itself is feeling burnt of Taliban ism in SWAT area.
3. India cannot attack Pakistan like Israel done. Situation is completely different; Israel is too strong (economically or defense ) where as other Arab states do not possess strong army (they are not allowed grow armies by American or western world) all these Arabs have is guerrilla type militia men. Where as situation with Pakistan and China is different all together. WE need handle situation with more intelligence than with power.
One should understand why even US is hesitant to act against China or Korea.
4. Make use of Chinese/Pakistan’s weakness (their dictatorship and oppression attitude towards its citizens) check if they can get economic sanctions against them. Ex: if outsourcing flow is blocked China, it becomes weaker.
5. I understand that Spiritualism and Philosophy are greatest strength of India; India has become slave nation when we forgot these strengths. Hence nurture them to be stay united and strong.
6. One last thing, please keep in mind, “violence gives birth to violence” may be in many folds, end of violence is disastrous. Hence aggression should be deterrent and meant only for defense. Aggression should channelized only in positive direction to gain strength and become invincible. Remember Mankind does not have natural enemy (apart from micro organism) but man is enemy to man himself and might be reason for destruction of his own kind.
Thanks & regards,
Praveen.
http://news.rediff.com/report/2009/oct/13/china-protests-pms-visit-to-arunachal.htm
China protests Dr Singh’s visit to Arunachal
October 13, 2009 12:54 IST
China on Tuesday expressed “strong” dissatisfaction over Prime Minister Manmohan Singh’s visit to Arunachal Pradesh during electioneering for the state assembly poll.
‘We demand the Indian side address China’s serious concerns and not trigger disturbance in the disputed region so as to facilitate the healthy development of China-India relations,’ Chinese Foreign Ministry spokesman Ma Zhaoxu said.
‘China is strongly dissatisfied with the visit to the disputed region by the Indian leader disregarding China’s serious concerns,’ Ma said in a statement posted on the ministry’s website.
He noted that China and India had ‘never officially settled’ demarcation of their border, and China’s stance on the eastern section of the China-India border was ‘consistent and clear-cut’.
Dr Singh had toured and addressed an election rally in Arunachal Pradesh on October 3.
Recently, China had blocked part of a loan to India from the Asian Development Bank(ADB) for developmental projects in Arunachal Pradesh. China also protested a visit to the state last month by exiled Tibetan leader the Dalai Lama.
India says China is illegally occupying 43,180 sq km of Jammu and Kashmir. On the other hand, China accuses India of possessing some 90,000 sq km of Chinese territory, mostly in Arunachal Pradesh.
hai sir ur article was wonderful pakistan fom the begining is a dangerous country we should not have to be friends with them.they speek by smiling from the front and hey kill by back. so we should yake firm actions against them.
thank u
Hi Pratap,
Nice article…… to show some weeknesses of our government towrds its external policies.
But insted of Tit for Tat we need to Develop our country than start violance like another ISI.
It is easy to say attack but are we prepared to reattack…..?
I am totally agree that we need give strong answers to all countries that we are ready with our Best military forces,
but before that need to Fine tune our forces with ammuniation.
Hi Pratap… I got this Chinease digital news website … for me it’s difficult to understand the current happings since you are in news profession you can… i think this may ref for your writing on india and china cross border
http://chinadigitaltimes.net/